Wyjście z sytuacji

Kiedy nam się chorowało byłam zmuszona siedzieć z Dziecięciem swoim w czterech ścianach. Gości z przyczyn epidemiologicznych nie przyjmowaliśmy. I powiem szczerze, sytuacja ta na dłuższą metę okazała się być frustrująca.
Już miałam napisać, że zaczynam rozumieć wiecznie-sfrustrowane-i-narzekające-matki, ale to nie tak.

Naprawdę ciężko jest wysiedzieć 24h/dobę z samym tylko, choćby i najbardziej-na-świecie-ukochanym potomstwem. Zaczyna Cię nosić, trafiać i dobijać. Wszystko.

Z resztą, tak samo miałam i bez Dziecka, więc chyba po prostu macierzyństwo nic tu nie zmienia.
Zwyczajnie przymusowe tkwienie w osamotnieniu i w czterech ścianach jest depresjo-, agreso- i ogólnie frustro-genne.

Wyjście z sytuacji jest jedno. WYJŚCIE.

Nawet jak nie ma gdzie i do kogo :D

Osobiście "rundek po parku", w kółeczko, bo trzeba wyspacerować Progeniturę, nie trawię. Odbyłam może ze dwie w życiu. Nie cierpię chronicznie kręcić się bez sensu.
Ja na wyprawę do lasu mogę. Spacer po mieście. Po zakupy do najdalszego sklepiku. Do babci/kumpeli/cioci/psa na piechotę w odwiedziny. Na czekoladę do knajpki, w której mnie jeszcze nie było (tak odkryłam Cynamonowy Ogród, gdzie dają genialne lody cynamonowo-śliwkowe :D). Do ludzi. Albo do drzew. Albo pod niebo.

Dziś właśnie zaczęło mnie nosić, telepać i trząść (hormony wracają na swoje miejsca niestety).
Minęło jak wyszłam.

Stąd

Nie wychodź z siebie - wyjdź z domu!

P.S. Po za tym: Orka pokazuje jak latają balony, ptaki i samoloty. Robi cudne "szszszszsz" i macha łapką obrazując lot. Bo jej pokazywałam jak lata balon z książeczki :D I całuje Gżdzacza-Pchacza w nos. I jest przesłodkim Diablęciem.
Oraz:

Ja już zaczęłam :D

Tweet

Pin It Now!