sobota, 29 czerwca 2013

NSAS* - Piękne i użyteczne

Takie właśnie połączenia uwielbiam. A jak dodacie do tego NAPRAWDĘ solidne wykonanie - to ja na przykład się zakochuję (Mężu to metafora taka jest!).

Nie dajcie się zwieść nazwie! "Poduszka do medytacji" od "Nowych Klimatów" może służyć do... czego sobie tylko zażyczycie.

Np. do gry na cymbałkach. Zabawy w układanie do snu (siebie i wszystkiego, co w łapkę wpadnie). Czytani książeczek i słuchania historyjek. Jedzenia. Ciągania po podłodze (ma bardzo praktyczny uchwyt). Wspinania, żeby zadzwonić w dzwonki rurowe, do których się jeszcze nie sięga. Wynoszenia na trawkę, żeby wygodnie skubać miętkę prosto z krzaczora.
Ora naprawdę Ją uwielbia i znajduje dla niej coraz to nowe zastosowania.

Surowy len jest arcyprzepiękny. Od dawna jestem jego zagorzałą wielbicielką. Słyszałam opinie, że jest "szary i smutny" i z tej przyczyny nie nadaje się do dziecięcych aranżacji. Ośmielę się nie zgodzić:


(Tak, wiem że mało pufy widać, ale Ora tak jest zaabsorbowana użytkowaniem, że ciężko Ją namówić do pozowania, nadrobię jak tylko światło będzie sprzyjające.)

Pufka jest naprawdę świetnie zrobiona. Staranne, estetyczne wykończenie, mocne szwy (ważne zwłaszcza jeśli użytkownikiem jest dziecko), "łatwopierna" (patrz punkt wcześniej) poszewka z zamkiem błyskawicznym.

Gryczane wypełnienie jest akurat dość miękkie, żeby Młodej było wygodnie siedzieć i akurat w sam raz twarde, żeby stabilnie podeprzeć czy to pupę, czy to nóżki, czy to głowę (Jej, Niedźwiadka Nifbjorna, Lali Zuzi, Słonia Stefana - jak wolicie). Faktura jest chyba interesująca zwłaszcza dla stóp, bo Dzidziołka lubi je na poduszce opierać i "gmerać" paluszkami.

 Gryka ma wprawdzie podobno (jeszcze nie zaobserwowaliśmy) tendencje do "uleżania" się, ale w razie takiego wypadku, albo w przypadku zalania np. można bez problemu sobie poradzić, bo wewnętrzna "właściwa" poduszka wyposażona jest w otwór, zabezpieczony bardzo mocnym rzepem (miałam problemy z odpięciem), wobec czego można w sytuacji awaryjnej, powłokę opróżnić (i wyprać), a łuski wyspać, wysuszyć, ew. uzupełnić lub całkiem wymienić (producent ma w ofercie dodatkowe porcje łuski ;) ).

Naprawdę rzadko trafiam na produkty, które dawałyby mi taką satysfakcję z użytkowania i taki absolutny brak pola do czepiania się. To ostatnie - to jedyny mankament tej poduchy.

P.S. Zgadnijcie na czym siedziałam pisząc tę notkę? ;)

* - Notka Sponsorowana Acz Szczera
Pin It Now!

piątek, 28 czerwca 2013

Urodziny Katarzyny

Obchodzone z wyprzedzeniem :D
Ora miała okazję odśpiewać kolejny raz swoją (ulubioną ostatnio) piosenkę (Słyszałam, że to utwór o najtrudniejszym metrum na świecie - 9/8 mianowicie :D. A wiecie, że Prattchett w swoim świecie dysku umieścił miasto o takiej nazwie? :D:D:D).

Dziadek, Ciotka-jubilatka, Weronika, Parówa, kawałek Patryka
Sałatka jest po to, żeby wyjadać z niej ogóra.
Babcia
A z prezentem i życzeniami - zrobiliśmy Ciotkę w balona ;)
Błonia, przed wczorajszym KK. Takie wąsy się ma jak się mamie rooibosccino (z Cafe Rower - z rikszy sprzedawane) podpija :D
Pin It Now!

Zaległości, czyli wykopane z telefonu

Bo tramwajową bułę trzeba czymś popić ;)
Niestety, Ora odkryła uroki tego draństwa :/



Ludzie na ulicy zatrzymywali się, oglądali i zaczepiali nas, w zachwycie nad Czerwcową Panną. Kwiatki wyglądały lepiej zanim uznała, że są świetną myjką do wszystkich mijanych samochodów ;)
A tu dałyśmy się wyprowadzić do lasu Julii oraz A. i F. z wybitnym współudziałem Miśki. Dziecko intensywnie ścigało tę ostatnią pokrzykując "Piesek! Miśka!"
Las sosnowy pachnie obłędnie. Odkryłyśmy masę cudowności.


Wieeeeeelka sterta pni. Wlazła niemal bez pomocy :D
A pod pniami rosły poziomki.
Ora na leśnych dróżkach.
A. - Jej nowy guru ;)
Nie pisałam jeszcze, ale o niedawna Ora interesuje się imionami. Najpierw była Ciocia Mata, Hania i Julka. Potem zaskoczyła nas przy obiedzie, pokazując kolejno talerze i oznajmiając: "Tata, Mama, Auoua.", a na spacerze z upodobaniem zaczęła wypowiadać imię A. i Juiji (imieniu F. nie podołała).
Tu spała już smacznie w kripsaku :D


No to lecim na Szczecin ;)

W pogoni za gołębiem i kaczką
Z upałami trzeba sobie jakoś radzić ;)



Pin It Now!

wtorek, 25 czerwca 2013

Tata

Wiem, że mój ojciec mnie kochał.
Och, nie radził sobie z byciem ojcem, jak z resztą w ogóle nie radził sobie z byciem. Sobą. Z życiem.
Spieprzył je sobie dokumentnie. I przysporzył bólu najbliższym.
Nie był złym człowiekiem. Raczej słabym i kompletnie pogubionym. Chorym. Wprowadził i zostawił, w moje i nie tylko, życie wielki bajzel. Żal mi go, bo sam ucierpiał na tym najbardziej.

Ale zostawił mi jedną bardzo ważną rzecz. Świadomość, że byłam przez niego kochana. I podziwiana.

A moja Córka ma najwspanialszego Ojca pod słońcem :D

Uwielbiam na nich patrzeć. Ora po łikendzie budzi się, po czym zrywa z okrzykiem "Tatuś!". Przed zaśnięciem, kiedy już się napije mleka - kładzie się obok Niego na poduszcze. Tuli, całuje, głaszcze, poklepuje. Ostatnio ma w zwyczaju mówić: "Kuje!", a kiedy pytam co kłuje - odpowiada: "Tata!" :D
Razem mnie napadają z łaskotaniem. Zaśmiewają się z sobie tylko wiadomych spraw. Są dla siebie czuli i kochani. To Przemek Orę kąpie, obcina paznokcie, wsadza do fotelika. On nadmuchuje basen, puszcza największe bańki, składa domki i mechanizmy, pompuje balony, nosi "na barana".

Nie wyobrażam sobie wychowywania Ory bez Przemka. Jak wielokrotnie mówiłam - On mnie  nie wspiera w opiece nad Nią. On ze mną się Nią opiekuje. I uważam, że to kolosalna różnica.

I przez Niego nikt mi nie wmówi, że ojciec nawiązuje więź z dzieckiem, kiedy to zaczyna biegać i mówić. Przemek czytał Młodej bajki, kiedy jeszcze spokojnie pływała w wodach płodowych. Przeciął pępowinę i pierwszy wziął Ją na ręce. Pierwszy przystawił Ją do piersi (mojej naturalmą). Pierwszy zamotał Ją w chustę :D.

I (też już o tym piałam) wiem, że "w posagu" dałam mojej Córce (między innymi) jedną, bardzo wartościową rzecz. Wybrałam Jej najfantastyczniejszego ojca na świecie. Kochającego Ją bezgranicznie i bezwarunkowo. Ma farta Dziewczyna ;)

A że w tym roku Dzień Ojca przypadał podczas naszej imprezy rekonstrukcyjnej, to i prezenty dostał Tatko wikińskie. Dałyśmy mu (ja wybierałam, Orka wręczała) kamień słoneczny wikingów (żeby znalazł drogę w każdym sztormie i zawsze do nas wracał) i talon na blaszany kapelusz :D
Naprawdę miał dostać hełm, ale nie mógł się zdecydować na model. Więc dostał talon do realizacji jak już się zdecyduje, Wybrednik jeden :D Inwestujemy w ochronę tatowej mózgownicy :D

P.S. Ojcze mojej Córki - dla mnie Sam Vimes wrzeszczący w jaskini "Hurra, hurra, cudowny to dzień, bo znalazłem moją krówkę!" ma Twój głos i Twoją twarz.:*
Pin It Now!

środa, 19 czerwca 2013

Darcie (się i nie tylko ;) )

Po raz kolejny byłam na warsztatach śpiewu białego, prowadzonych przez Miu.

Biały śpiew to bardzo pierwotny, "fizjologiczny" powiedziałabym, sposób wydobywania z siebie głosu.
To głos "z ziemi". Wynikający z odgłosów ciała. Z okrzyku bólu i strachu, świstów i stęknięć zmęczenia, jęku rozkoszy.
To najbardziej naturalny sposób wydawania dźwięku. Najbardziej spontaniczny i oczywisty.

Z drugiej strony - jesteśmy dziś tak daleko od swojego ciała,  tak bardzo wyuczyliśmy się niesłuchania go, nieszanowania, nielubienia, tak bardzo odcięliśmy się od kontaktu z nim, że ten rodzaj śpiewu bywa na początku dość rewolucyjnym doświadczeniem.

Do tego dochodzą kwestie estetyczne. Mamy "wdrukowywane" przez popkulturę pojęcie tego, co jest "ładne". Głos biały w swojej pierwotnej, bliskiej krwiobiegu formie, do tego nie pasuje.

Ale właśnie dzięki temu wszystkiemu jest tak hipnotyzujący, a jego szukanie w sobie jest tak fascynującym i wyzwalającym doznaniem.

W czasie warsztatów miałam sporo zabawnych sytuacji, bo wiele ćwiczeń oddechowych i relaksacyjnych, które miały nas przygotować do śpiewu, jako żywo przypominały te ze szkoły rodzenia.

Inne z kolei, te związane z ekspresją, były tymi samymi, które prowadziłam szefując teatrowi ognia :D

Och, uwielbiam :D

Dlatego z Jagienką wpadłyśmy na pomysł zorganizowania Darcia Pierza.
Takich cyklicznych spotkań, kobiecych raczej, ze śpiewem białym i pracami twórczymi.
Już za tydzień pierwsze spotkanie :)

Za to w łikend Kupalnocka na Zamku Książąt Pomorskich. Gimlea zaprasza na kołacze i sok z kwiatów bzu :)
Pin It Now!

sobota, 15 czerwca 2013

Własny dach nad głową i Nimfa Błotna :D

Dzień Dziecka w tym roku był nieco "rozwleczony".
Pierwsze prezenty Ora otrzymała już dzień przed. I to jakie! od Babci Wandy dostała kartonowy domek do składania, mieszkania i malowania. Dziki szał po prostu :D
Najpierw nie chciała dać Przemkowi go złożyć, bo naturalnie koniecznie musiała bawić się kartonem już, teraz, natychmiast.
Inżynierowie podczas pracy.
Obrady za zamkniętymi drzwiami.



Panienka z okienka ;)
Wejść drzwiami, wyjść oknem.


Aurora wpadła w szał. Wchodziła i wychodziła (różnymi drogami). Wprowadziła do domku niemal wszystkie swoje zabawki, po czym wyrzuciła je oknem. Robiła akuku i testowała wytrzymałość okiennic.
Tata wymyślił Dziecku zabawę w bankomat, mianowicie uznał, że szczelina podklamkowa idealnie nadaje się do wciskania weń karty (rabatowej, z jednego sklepu na r). Więc przez pół godziny Orka wciskała kartę przez drzwi (z wewnątrz), a On podawał ją Jej przez okno. I tak w kółko.
Dziewczę dla odmiany wymyśliło zabawę w trzęsienie ziemi, mianowicie podnosiło domek lekko do góry i puszczało, a kiedy robił "bam" zaśmiewało się do rozpuku :D.
W obawie o całość domostwa Tatko własnym sumptem dorobił kartonową podłogę. Teraz (korzystając z dobrodziejstw aury) posesja rezyduje na tarasie.
Dzidzioła dostała też ustrojstwo do puszczania baniek. Tatko zademonstrował. Młoda przejęła inicjatywę rozchlapując połowę płynu, wylewając resztę i (jako efekt uboczny) uzyskując, ku swojej radości, kilka bań. Następnie machinę przejął ojczulek, a Dzieć ganiał za bańkami. Najpierw w celach niszczycielskich, potem wykrzykując "Am!" z zamiarami kulinarnymi. Jak jakąś złapała na język to się krzywiła i domagała następnej.

A Dwa dni później rozpoczęłyśmy malowanie domostwa. Orka, wcześniej nie będąca miłośniczką farbek, teraz domaga się ich minimum raz dziennie.


Jeszcze nie gotowe!
W sam właściwy Dzień Dziecka byliśmy na imprezie urodzinowo-imieninowo-Dnio Matkowo-Dnio Dzieciowej u mojej Mamy.
 Aurora została wybawiona do imentu przez Babcię, Dziadka, Ciotkę, Wujka, Ciotkę Prababcię i królika. Z naciskiem na królika, którego namiętnie ścigała. Głaskała. Próbowała poić. I zanosiła mu pluszowego królika do legowiska. 
Od Ujka Dajka i Cioci Ali Dzięcielina dostała Leniwego Słonia. Nazwany (po Chrzestnym) Stefanem, został obdarzony wieeeelkim dziewczęcym afektem. Ora domaga się motania go Jej w chuście. Jedynym mankamentem jest to, że nie mieści się do torebki.

 Od nas Córa dostała basen. Nie z tych całkiem olbrzymich, ale pływać sama da radę, a i my się zamoczymy :D Co prawda pogoda na zmianę z czasem jeszcze nie pozwoliły nam go przetestować, ale w ramach przygotowań poszłyśmy niedawno z Dziewczęciem oraz Julią, Antkiem i Florentynką nad Płonię.

Ora nie byłaby Córką swej Matki, gdyby przepuściła okazję do zamoczenia. Nóg. Tupała w wodzie, chlapała stopami i rączkami, moczyła sobie buzię, brodziła jak czapla. Potem pupy, kiedy wdzięcznie plasnęła na zadek w najbardziej zamulonym miejscu. A w końcu prawie całej siebie, kiedy już uwolniłam Ją z odzienia, pozostawiając w pampku, kapelucie i kremie. Po pluskała się, wytarzała (dosłownie!) w piasku. Zjechała kilkakrotnie na pupie po pochyłym, miejscami piaszczystym, miejscami trawiastym brzegu i z ledwością dała się namówić na powrót do domu.








To jeden z powodów naszego braku czasu. Jak zwykle przygotowania do sezonu kończymy... w sezonie. Igul szyje namiot.
Całe szczęście wysiłek można sobie jakoś osłodzić. Np. tokajem z pączkami róż, a co :D

A co zajmuje mój czas - napisze w następnej notce.
Pin It Now!