Beczka miodu, łyżka dziegciu

Nic tak nie łechce matczynej próżności, jak pienia pochwalne i peany ku czci Progenitury. Od tej reguły nie jestem żadnym wyjątkiem :D A ostatnio moja próżność ma się na czym paść. Aurora jest (zupełnie słusznie naturalnie ;) ) obiektem licznych pochwał i westchnień (jaka grzeczna, spokojna i cierpliwa, jaka śliczna, podobna do mamy/taty, rozumna i kontaktowa) ze strony krewnych, znajomych i nieznajomych królika (lekarki, pielęgniarki, rejestratorki, ekspedientki, aptekarze, przechodnie, panie i panowie w kolejkach, ciocie kangurzyce, wujkowie harcerze...).

Ostatnio na przejściu dla pieszych (Młoda w plecaku) podeszła do mnie kobieta koło czterdziestki, z niezmiernie przejętą miną. Myślałam, że coś zgubiłam, że coś się stało. Ale Pani odezwała się następująco:
- Ja panią przepraszam. Ale ja muszę Pani to powiedzieć.
- ???
- Pani ma takie piękne dziecko! I takie ma mądre oczy.
I sobie poszła.
No takie rzeczy to ja rozumiem :D:D:D

Niestety nie tylko takie sytuacje się zdarzają.
O ile Dzieć w chuście w Szczecinie wciąż budzi pewną sensację, o tyle Dzieć w chuście na plecach to prawdziwy hicior sezonu.
Dopóki nosiliśmy się z przodu słyszeliśmy niemal wyłącznie reakcje nadzwyczaj pozytywne, ale odkąd przerzuciliśmy się na tyły - co dzień niemal słyszę, że zakrzepica, że nóżki ma ściśnięte, że Jej stópki zsinieją, zwiędną i odpadną, etc., etc., etc... Dość mam czasami zaprawdę. Ostatnio odparłam pewnej wszystkowiedzącej, że: "Ja się na tym znam, Pani nie i na tym zakończmy dyskusję". Gdyby nie to, że faktycznie przygotowaliśmy się wcześniej do noszenia od strony teoretycznej i gdyby nie wsparcie CiotkiChustoDoradczyniCertyfikowanej, to chybabym zwątpiła.

A tak, to w tyle mamy :D

Tweet

Pin It Now!