Szmata

czyli notka zamówiona.

Przemko pytał mnie wczoraj, czemu nie piszę o tym, na czym polega RB, jakie są zalety chustowania, jak stosować BLW, itp.
Cóż, ten blog nigdy nie miał być blogiem typu poradnikowego. Takie blogi czytam i cenię (te dobre naturalmą ;) ), ale nie mam ambicji być autorką jednego z nich. Moja wiedza na wyżej wymienione tematy ma źródła w tym, co ktoś już zbadał/napisał i we własnej refleksji, praktyce, i doświadczeniu.

Tego co ktoś już napisał kopiować mi się nie chce. Podaję źródła, kiedy uznam to za przydatne. Przepisywać własnymi słowami tego, co ktoś już raz i dobrze napisał nie lubiłam nawet w podstawówce.

O refleksjach i praktyce piszę. Z pracy trenerki-kształceniowca w organizacjach pozarządowych zostało mi upodobanie do form warsztatowych i pracy na indywidualnych przypadkach.

Napisała do mnie Basia z Supłów. Z zamówieniem na notkę o chustowaniu. Ooo, tak, to ja mogę :D. Pozwalam sobie zamieścić pytania, bo tak będzie mi łatwiej :)

Basia napisała:
 O ile pamiętam, nie planowaliście kupić wózka. Strasznie mnie ciekawi jak wygląda chustowanie w wersji ortodoksyjnej;) (...) Ciekawi mnie więc taka techniczno-praktyczna strona chustowania (...)

1. Upały!!! Nie wyobrażam sobie motania go w takie upalne dni jak bywały ostatnio. Umarlibyśmy z przegrzania oboje i to niezależnie od jakości chusty. W zimę też by mi było ciężko, no ale wiem, że są specjalne ciuchy do chustowania i da się to zrobić. Ale jak sobie radzicie w upały?"

Na lato kupiliśmy chustę z domieszką bambusa. Jest bardzo lekka i przewiewna. Przy ekstremalnych temperaturach Młodą ładuję w samej pieluszce i kapeluszu. Ja, teoretycznie mogłabym i w samym staniku wskoczyć, ale póki co nie było mi na tyle gorąco. 

Sądzę, że przy tachaniu wózka po schodach byłabym podobnie spocona jak w chuście.  

Co do młodej - potówek nie ma, przegrzanie się nam nie zdarzyło, jest zadowolona, więc chyba jest OK, prawda :) 

Fakt, niekiedy mam mokrawe plecy, ale to mi się zdarzało i przy noszeniu plecaka w 30C. Dodam jeszcze, że motanie na plecach jest przewiewniejsze, niż z przodu. Nam akurat tak wyszło, że przód był zimą, a plecy latem :D.

Na zimę mamy chustę z kaszmirem i kurtkę dla dwojga, którą uwielbiam. Pod kurtkę sama ubieram się normalnie, a Orze oprócz tego, co ma na sobie standardowo, w mieszkaniu, dokładam ciepłe skarpety lub papucie, getry i kominiarkę. NIGDY nie zmarzłyśmy. Grzejemy się nawzajem jak termofory ;)

2. I czy Wasze kręgosłupy dobrze to znoszą? Nie odczuwacie zmęczenia czasem?

Mój kręgosłup wygięty leciutko w lewo i z patologiczną lordozą jest istotą wymagającą. Przemka w bojach zaprawiony, acz w odcinku piersiowym odczuwa pewne przeciążenia. 

Każdy kwadrans noszenia Dziecia na rękach dokładnie czuję wieczorem w krzyżu. Ale po chuście nigdy nic takiego mi się nie zdarzyło. Przemkowi raz, jak nie podociągał chusty i poszliśmy na dłuuugi spacer. Przy obecnej wadze Ździebełka (8kg niemal), gdybym zaryzykowała poważniejszą eskapadę z Nią z przodu - pewnie już też bym odczuła, ale na plecach jest idealnie.

3. Jak często i jak długo nosicie w ciągu dnia? Czy to jest jakoś regulowane potrzebami Orki- tzn wyczuwacie, że teraz potrzebuje noszenia? Zdarzało się, że się buntowała i nie chciała do chusty? Bo ja często miałam wrażenie, że Staśka motanie po prostu denerwuje, że się niecierpliwi i w ogóle, że noszenie nie jest wcale jego podstawową potrzebą. Ale jak potrzebował to oczywiście nosiłam, tylko wolałam "naręcznie", bo nie opłacało się wkładać wysiłku w motanie (tym bardziej, że nie idzie mi to zbyt sprytnie), no i w chuście i tak nie byłam w stanie nic zrobić poza noszeniem, mimo wolnych rąk. No bo wiadomo- prace kuchenne odpadają, raz podjęłam próbę poodkurzania w chuście, ale było to jakieś pokraczne i obawiałam się, że jakoś go stuknę czy się o coś potknę. No i bez sensu. Udaje Wam się coś zdziałać z Aurorą w chuście?

Ilość czasu, jaki Ora spędzała w chuście zmieniał się w zależności od etapu rozwoju. Na początku, kiedy była małym, nieruchawym tobołkiem - dochodziło podejrzewam i do 6h (nie mierzyłam, ale tak mi się zdaje). No bo tak: na spacer, zakupy, do przychodni, do znajomych - wszędzie w chuście. Do prac domowych - w chuście, do komputera, jak Młoda akurat chciała być blisko - w chuście.

Pilnowaliśmy, żeby po za chustą spędzała wystarczającą ilość czasu, żeby ćwiczyć motorykę. 

Z czasem, kiedy zrobiła się bardziej mobilna, chciała więcej swobody. Coraz częściej w domu pozostawała na macie/podłodze. 

W chuście nie wystarczało Jej już wtulenie w nas, ale chciała obserwować świat. Niecierpliwiła się, kiedy np. staliśmy lub siedzieliśmy bez ruchu, w jednym miejscu. Czasem dała się spacyfikować kołysaniem ;) 

Potem (5-6 miesiąc, choć u znajomych bywało i w 4) przyszedł tzw. okres prężenia i odpychania, ale akurat wtedy przerzuciliśmy się na plecy i przeszło bezproblemowo, bo Jej Wysokość była zachwycona nową perspektywą.

Chcę bardzo wyraźnie zaznaczyć, że nie używamy chusty WYŁĄCZNIE  "dla dobra Dziecka". To w równie dużej mierze kwestia NASZEJ przyjemności i wygody.

Regulowane było to potrzebami i Jej i naszymi. Jej potrzebą bliskości i kołysania, i naszymi potrzebami mobilności, wolnych rąk, życia towarzyskiego itp., itd...

Aurora bardzo dobitnie pokazuje, kiedy chce być blisko, chce na ręce. Wcześniej bardziej musieliśmy się domyślać, ale nie było to aż tak trudne :D Nie zawsze ją wtedy motamy, ale to bardzo wygodna opcja.  

Niekiedy denerwuje Ją proces wiązania, ale jak już dociągniemy węzeł - momentalnie się uspokaja i jest ok.

Są oczywiście chwile, kiedy akurat Córka ma inne plany, i do chusty nie chce. Albo już nie chce. Albo chce jeść. Widać (i słychać) to jak na dłoni i jest jaknajbardziej naturalne. Nie zdarza się jednak często. No, wtedy się ją wydobywa oczywiście. Co ciekawe, nigdy nie zdarzyło się to "w marszu".

Z Dzieckiem w chuście z przodu robiłam w domu wszystko, po za zmywaniem. Gotowałam, prałam, prasowałam, ścierałam kurze, pracowałam przy komputerze, czytałam książkę, odkurzałam, robiłam porządki w szafie i zmieniałam pościel. Nigdy się nie uszkodziłyśmy. Zmywać nie dawałam rady, bo miałam za krótki zasięg rąk i wzroku wtedy, ale już Mąż radzi sobie z tym wyśmienicie (ma ręce, jak wilk z "Czerwonego Kapturka" ;) ). A, szyło mi się niewygodnie.

Teraz (w plecaku) wykonuję tylko to, co da się zrobić na stojąco i jest na tyle interesujące, żeby Ora się nie znudziła. Gotowanie np. bardzo lubi, ale zmyć da mi góra cztery talerze i domaga się innej rozrywki ;)

4. Zakupy!;) Wiem, że jest to kwestia, którą da się rozwiązać na 100 sposobów, ale ja sobie bardzo cenię duży kosz w naszym wózku, jak popylam do supermarkjeta:) Nie wyobrażam sobie tachania siat z Młodym w chuście, musiałabym robić jakieś mikrozakupki w osiedlowych delikatesach.

No tutaj mamy trochę inaczej, bo zakupy supermarketowe robimy raz - dwa razy w miesiącu, z Przemkiem. Więc tachanie siat odpada całkiem. 

Codzienne zakupy chlebowo-jarzynowo-owocowe  bez problemu niosę w torbie na ramieniu i jednej siatce w garści. Nie przeszkadza mi to, ale czytałam o chustomamach, które inwestują w torby na kółkach (podaję jako ciekawostkę ;) ). A ja mam ten komfort, że nie mam problemu w ciasnych przejściach między regałami, kasami i ze schodkami.

5. Jest jeszcze taki argument za chustowaniem, że to dla dziecka rozwojowe bo więcej widzi niż z wózka. U nas to padło. No bo owszem, więcej widział w chuście niż w gondoli, ale akurat w tamtym okresie rozwojowym, to go świat otaczający zbyt mocno nie absorbował... a jak już zaczął absorbować, to chusta przegrała ze spacerówką. W dodatku dość szybko zaczął się domagać jazdy przodem do kierunku ruchu- wcale nie wolał patrzeć w moje oczy niestety... no a na plecach w życiu nie zamotam, ze strachu.

W tym przypadku przewagę chusty nad spacerówką widzę głównie w tym, że dziecko - w zależności od potrzeby - może rozglądać się dookoła, patrzeć na rodzica, albo wtulić się w niego, ograniczając dopływ bodźców.

W chuście widzi też z wyższej perspektywy, widzi więcej twarzy niż kolan ;). 

Ja noszę już prawie wyłącznie na plecach (jest mniej hardcorowe, niż wygląda), ale Przemko niekiedy jeszcze mota z przodu, i Młodej to specjalnie nie przeszkadza. Kręci łebkiem jak na śrubkach i rozgląda się dookoła.

No i choć ideę całym sercem popieram, to u nas się nie sprawdziło i nie wiem czy coś robię nie tak, czy Stanisław ma inne potrzeby, czy się dostatecznie nie wyedukowałam. Dlatego ciekawi mnie strona organizacyjna Waszego chustowania. I czy nigdy nie miałaś ochoty rzucić chusty i kupić wózka;) I czy rzeczywiście gra jest warta świeczki i jakie widzisz "efekty" chustowania:)

:D:D:D
PRZYSIĘGAM, że nigdy w życiu nie ciągnęło mnie do wózka. Z przerażeniem myślę, że może kiedyś Ora będzie go chciała. Dla mnie, dla nas, przy naszym trybie życia i preferencjach - chusta jest rozwiązaniem IDEALNYM.

Co do efektów - Aurora jest naszym pierwszym dzieckiem, więc niewielką mam skalę porównawczą. Nie wiem ile z tego, co obserwuję jest skutkiem chustowania, ile współspania, a ile po prostu cechami osobniczymi Młodej. 

Od znajomej (liderki szczecińskiego KK), mamy dwóch córek - ośmioletniej i rocznej, z których tylko młodsza jest chustowa - słyszałam, że różnica jest kolosalna.

Jeśli o nas chodzi:

• Kolkę znamy wyłącznie z opowiadań. Nie mieliśmy, nie widzieliśmy. 
• Rozwój motoryczny Orki został określony jako typ "Hej, do przodu!" ;)
• Z chorób znamy katar.
• Zęby zauważamy, jak już je widać.
• Skoków rozwojowych domyślamy się, jak dziecko częściej chce na ręce.
• Młoda płacze jak jest głodna. Po za tym prawie wcale. No może czasem jak mrówka/szczepienie/upadek/ktoś-się-z-Nią-nie-podzielił-tym-co-je. Naprawdę, naprawdę rzadko.
• Jest pogodna, komunikatywna, spokojna. To nie tylko nasza obserwacja, ale potwierdzają to znajomi i nieznajomi.
• Budzi się regularnie trzy razy w nocy na jedzenie. Nic po za tym.

A dla nas chusta jest ogromną wygodą, wolnością, komfortem. Możemy iść wszędzie, możemy zrobić wszystko. Nie wiem, czy więcej korzyści z chusty czerpie Ona, czy my :)

Dziękuję serdecznie za pytania, polecam się na przyszłość, pozdrawiam :)

Tweet

Pin It Now!