Pauza

Jakiś czas temu wracając od znajomych postanowiliśmy zrobić małe zakupy. Ora usnęła w foteliku, a nie chcieliśmy budzić Jej wyciąganiem, więc Przemko poszedł do sklepu, a ja zostałam w samochodzie. Było już ciemnawo, paliły się latarnie. Było dość cicho. Siedziałam w tym półmroku i ciszy. Było za ciemno, żeby czytać, radio było wyłączone.

I zdałam sobie sprawę, że to pierwsza taka chwila od nie wiem kiedy. Kiedy nic ani nie muszę, ani nie mogę choćbym nawet chciała. Nie muszę "wykorzystywać chwili" ani dla siebie, ani dla innych.

Po prostu trwałam w bezruchu. Nie myśląc nawet o niczym szczególnym.

Jakby ktoś wcisnął pauzę.

Szokujące doświadczenie.

No a potem świat znowu ruszył :D

Nie, wcale nie narzekam. Nie jest mi niczego żal. To po prostu było takie doświadczenie unaoczniające mi w jakim tempie i z jaką intensywnością żyję od roku, miesiąca i dwóch tygodni :D

Stąd

A teraz lecę, bo Święta nadchodzą tupiąc rozgłośnie i skrzypiąc po śniegu buciorami. Naniosą igieł, nachuchają cynamonem, grzybami i różną wonią, omamią światłami i kolorami, i znikną jak sen jaki złoty, każąc czekać na siebie kolejny rok :)

Tweet

Pin It Now!