Rodzicielstwo Bliskości cz.I - moje credo, jak ja to widzę i niedorozumienia pierwszego rzutu oka

Po BLW czas na nowy cykl :) Taki, który od dawna leży mi na wątrobie, ale jest tak rozległy, że długo nie mogłam go ugryźć, zwłaszcza, że chciałam napisać dokładnie to, co mam na myśli. Ale w końcu udało się zacząć :)

Dla mnie kwintesencją świadomego rodzicielstwa jest stwierdzenie, że nie wystarczy mi to, że coś "nie zaszkodzi", albo że "mnie tak wychowano i żyję/wyszedłem na ludzi", albo "wszyscy tak robią".
To pytanie czego chcę dla swojego dziecka, rodziny, siebie (w dowolnej kolejności). I jak to najlepiej osiągnąć. Co mi w tym pomoże, a co wręcz przeciwnie.
To brak zgody na bezrefleksyjność. Ale również na żelazne trzymanie się czegoś "bo tak mówi BardzoWażnaKoncepcja/ŚwiętyGóru/BabciaZosia/Wszyscy".
To słuchanie siebie i najbardziej zainteresowanych (mąż/partner, dziecko/dzieci).
Nie chcę płynąć z prądem. Chcę świadomie wybierać drogę, jaką potoczy się moje życie. TAKŻE jako matki.

A wybór Rodzicielstwa Bliskości jest dla mnie naturalną konsekwencją takiego podejścia.

Ten sposób opiekowania się dzieckiem przynosi to co najlepsze całej rodzinie. Poczucie bliskości i bezpieczeństwa płynące z wzajemnego zaufania oraz z zaufania sobie samemu. Spokój, harmonię. Siłę i przestrzeń do rozwoju. Wolność.

W zależności z której strony na to spojrzeć - mamy z Przemkiem wobec Aurory minimalne, albo maksymalne ambicje. Chcemy (aż lub tylko - jak ko woli) żeby potrafiła być szczęśliwa i kochać (jedno bez drugiego raczej ciężko osiągnąć ;) ). I RB to droga jaką wybraliśmy, bo wydaje nam się tą zmierzającą prosto (albo krzywo, ale pewnie) do celu.

Wokół RB pojawia się mnóstwo nieporozumień. Albo niedorozumień. Które często zniechęcają do poszukania konkretniejszych informacji. Do wgłębienia się w temat.
Wielu rodziców spotyka się ze stereotypowymi hasełkami, które wytaczają ludzie najczęściej nie mający pojęcia o temacie (albo mający bardzo powierzchowne). Pozwólcie, że przedstawię ;)

Rodzicielstwo Bliskości = wychowanie bezstresowe
Primo: nie istnieje wychowanie bezstresowe. Wychowanie, życie w ogóle, rozwój, zmaganie z różnymi wyzwaniami - przynosi stres.
Tzw. "wychowanie bezstresowe" w praktyce nie istnieje. Bo niestawianie dziecku żadnych granic, pozwalanie mu na naruszanie granic własnych, spowoduje właśnie więcej stresu, niż pozwoli uniknąć.

Secundo: Rodzicielstwo Bliskości koło podobnych pomysłów nawet nie leżało ;) Budowa więzi, uznawanie w dziecku drugiej, odrębnej istoty godnej szacunku, liczenie się z jego potrzebami - to wszystko nie niesie ze sobą konieczności podporządkowania, rezygnacji ze swoich potrzeb, czy zepchnięcia ich na dalszy plan. RB to właśnie rezygnacja z nieustannej walki o to, kto tu rządzi, czyje ma być na wierzchu.

RB to nowa moda, która zaraz przeminie, jak wszystkie "poradnikowe mądrości"
I znów, podobnie jak z BLW - RB to sposób bycia z dzieckiem tak stary jak ludzkość. Nie mając poradników i specjalistów, nie słuchając tego, co się "powinno" - ludzie tak właśnie troszczyli się o dzieci (a właściwie nie tylko o dzieci, bo i o siebie nawzajem również) - SŁUCHAJĄC ICH.
Nie zaprzeczając ich potrzebom (bo tak nie wolno, tego nie możesz czuć, bo to niegrzeczne, a tamtego - bo podręcznik zabrania), a akceptując je (potrzeby) i w miarę możliwości zaspokajając.
Karmiąc dziecko, kiedy było głodne. Tuląc, gdy potrzebowało ukojenia. Pocieszając, kiedy było smutne. Odsuwając się, kiedy potrzebowało przestrzeni. Pokazując świat, kiedy potrzebowało zaspokojenia ciekawości.

Nowa jest nazwa. Bo odcięci od mądrości przekazywanych od wieków, z pokolenia na pokolenie, nauczeni nieufności wobec własnych uczuć i intuicji, karmieni różnej maści rewolucyjnymi teoriami potrzebujemy czytelnego drogowskazu: DO ŹRÓDEŁ TO TĘDY. Dlatego temu, co tak naturalne i oczywiste trzeba było nadać rozpoznawalne imię. A kiedy to, co stoi za imieniem stanie się na powrót oczywistą oczywistością - o nazwie będzie można zapomnieć.

RB to ćwierkanie do dziecka cukierkową modą, sztuczne słodzenie i "rzyganie tęczą"
RB pozwala na złość, na smutek i na ich wyrażanie. Każdemu - dziecku i dorosłemu.
Mogę się wściec, ale odpowiadam za to, jak tę złość wyrażę. I co z nią zrobię dalej.
Moje dziecko może się wściec. Co więcej, może nie wiedzieć jak tę wściekłość wyrażać. I co z nią zrobić dalej. 
Od tego mnie ma, żebym mu pomogła. Rozpoznać emocje, nazwać je, znaleźć powód (potrzebę) i pomóc sobie z nimi poradzić.

Po namyśle stwierdzam, że dorośli często potrzebują tego samego.

"Gdybyś miała moje dziecko, to byś nie była taka mądra"
To nie jest tak, że RB jest dla "grzecznych", spokojnych dzieci. Więcej, właśnie tym "niegrzecznym", "problemowym", "nadpobudliwym" jest jeszcze bardziej potrzebne.
Może im dać poczucie bezpieczeństwa i własnej wartości. Wyciszenie.
Nie jest łatwe. Nie rozwiąże (natychmiast) wszystkich problemów. Ale nic innego też nie.

Inna sprawa, że wiele dzieci prowadzonych w duchu RB istotnie jest z grona tych pogodnych i spokojnych. Jednak obstawiam, że to raczej skutek niż przyczyna.

RB jest dla cyborgów i męczennic
O idei RB i jej wcielaniu w życie rozmawiałam niedawno ze znajomą. Rozmowę podsumowała stwierdzeniem, że nie jestem jednak takim cyborgiem jak myślała.
Często spotykam się ze stereotypem, że RB wymaga od rodziców umartwienia. Zablokowania emocji (no bo muszę do dziecka czule i z uśmiechem), bycia spokojnym kwiatem lotosu, unoszącym się nad nieskalaną powierzchnią wód. Zero podnoszenia głosu, frustracji, żelazna samokontrola, pewność i konsekwencja.
Za przeproszeniem CZP???????
Każdy, kto mnie choć trochę zna, wie żem jest siostrą chaosu, emocjonalną cyklonem w ludzkiej postaci i furiatką skrzyżowaną z diabłem tasmańskim. Wieczne ZEN to ostatnie, co można o mnie powiedzieć. Na cierpiętnicę się nie nadaję, bo za wygodna jestem i za bardzo lubię być szczęśliwa.

Powtarzam, RB nie wymaga wiecznego uśmiechu, ukrywania trudnych emocji, czy zaprzeczania im. POZWALA NA SŁABOŚĆ (wszystkim). I pomaga dzieciom, i rodzicom radzić sobie z tym wszystkim.

Dlatego twierdzę, że RB JEST również (przede wszystkim?) DLA WARIATÓW ;)

RB to recepta na bezproblemowe, genialne dziecko
W kontrze do dowolnej teorii (KP, BLW, szczepienie/nieszczepienie, chustowanie, współspanie, itp., itd) pojawiają się hasła w stylu "a moje je mm/papki/szczepiony/nieszczepiony/wózkowy/we własnym łóżku... i nigdy nie choruje, za to syn kuzynki na piersi/kawałkach/nieszczepiony/szczepiony/chustowany/współśpiący... i włóczą go po szpitalach."

Irracjonalność takich argumentów mnie powala. Żadna metoda nie daje gwarancji, że osobnik A będzie zdrowszy i genialniejszy niż osobnik B. Natomiast wiele z nich gwarantuje, że osobnik A będzie zdrowszy i lepiej rozwinięty niż ten sam osobnik A "traktowany"  metodami odmiennymi.

Z RB jest jeszcze ciekawiej. Bo ono nie daje Wam nawet gwarancji, że osobnik będący Waszym dzieckiem będzie łatwiejszy w obsłudze niż gdybyście go wytresowali metodą kija i marchewki.

Owszem, może być nawet trudniejszy, bo (prowadzony ku wolnomyślicielstwu) będzie miał odwagę mieć własne poglądy i głośno je wyrażać. Będzie potrafił domagać się zaspokajania swoich potrzeb.

Za to RB da Wam na własność spore szanse graniczące z pewnością, że będziecie mieć (teraz i w przyszłości) dziecko szczęśliwe, empatyczne, umiejące kochać, samodzielne i zaradne.

Matki RB uważają się za lepsze od wszystkich innych
Matki RB często (Bywają wyjątki. Podobno. Yeti podobno też istnieje ;) ) uważają się za najlepsze matki dla swoich dzieci, a swoje wybory uważają za dla tych dzieci najlepsze.
W dodatku często uważają, że ten konkretny wybór (RB) jest najlepszy z najlepszych tak w ogóle, i mają w związku z tym poczucie misji. Oj, no tak mamy, że chcemy szerzyć zarazę :D

Zasady RB są restrykcyjne, trudne i nie da się ich przestrzegać
RB dla rodziców wychowanych w sposób, hmmm... tradycyjny, jest trudne. Wymaga myślowej rewolucji. Zupełnej rezygnacji z tego, co wynieśliśmy z dzieciństwa jako oczywistą oczywistość. Nie wspominam już o tych (wieeeelu) rodzicach, którzy z własnego dzieciństwa wynieśli rozmaitego rodzaju obrażenia ducha. Oni z zasady mają pod górkę.

Zasady RB istotnie są trudne, głównie dlatego, że... nie są zasadami. Mówi się o filarach RB.
I teraz seria niespodzianek:
Nie musisz chustować, żeby opiekować się dzieckiem w duchu RB.
Nie musisz, rodzić SN, w domu, w wodzie, z delfinami, żeby opiekować się dzieckiem w duchu RB.
Nie musisz, karmić piersią, żeby opiekować się dzieckiem w duchu RB. 
Nie musisz, być eko, żeby opiekować się dzieckiem w duchu RB.
Nie musisz, współspać, żeby opiekować się dzieckiem w duchu RB. 
Nie musisz, wiedzieć o RB, żeby opiekować się dzieckiem w duchu RB.
Nie musisz, mieć żelaznej konsekwencji, żeby opiekować się dzieckiem w duchu RB. 
Nie musisz, postępować bez błędu, żeby opiekować się dzieckiem w duchu RB.
I wielu innych rzeczy też nie.

RB jest szyte na miarę.
Waszą własną.
Cokolwiek sprawi, że będziecie ze sobą naprawdę blisko, w miłości i szacunku - to jest RB!

Tzw. filary rodzicielstwa bliskości:

1. Nawiąż więź uczuciową podczas narodzin, przygotuj się do ciąży, porodu i rodzicielstwa

2. Karm z miłością i szacunkiem

3. Zapewnij odżywczy dotyk

4. Zapewnij bezpieczny sen, pod względem fizycznym i emocjonalnym

5. Reaguj z wrażliwością

6. Praktykuj pozytywną dyscyplinę, wystrzegaj się dziecięcych treserów

7. Dąż do równowagi w życiu osobistym i rodzinnym

Na własny użytek, żeby sprawdzić, czy działam w duchu RB przyjęłam metodę następującą:
Zastanawiam się jak poczułabym się sama, gdybym była w sytuacji mojego dziecka, a potem jak postąpiłabym, gdyby na miejscu mojego dziecka był (dorosły) znajomy.

Gdyby chciał wybiec na ulicę, albo się na niej położyć?
Gdyby poplamił sobie koszulę sosem?   
Powiedział cioci, że nie chce, żeby go całowała?
Stwierdził, że nie jest głodny, albo nie lubi brokuła?
Był zły/smutny/przestraszony i nie umiał sobie z tym poradzić?
Biegał w kółko po poczekalni i krzyczał z radości?

Zawsze mi się sprawdza :D
    
Stosuj RB - wychowasz maminsynka
Badania dobitnie wskazują, że dzieci, które na wczesnych etapach rozwoju miały zapewniony dobry kontakt (fizyczny i emocjonalny) z opiekunem, wytworzyły bezpieczny styl przywiązania, miały zapewnione poczucie bezpieczeństwa, a ich potrzeby były zaspokajane, są w późniejszym życiu zaradne życiowo i samodzielne. Jeśli odbiegają od rówieśników to na plus. 

Tweet

Pin It Now!