Retrospekcja cz. II: dwie bardzo długie noce

Wylądowaliśmy na pooperacyjnej. Ja znieczulona od pasa w dół (W pewnym momencie nad parawanikiem mignęło mi coś białego. Zastanawiałam się co to, póki nie zrozumiałam, że moje kolano...), z jedną ręką unieruchomioną kroplówką, a drugą mankietem do monitorowania ciśnienia. Z Małą na piersi.

Pielęgniarka z noworodków:
-To ja zabieram dziecko do umycia i przebrania.
My:
- Nie, poradzimy sobie sami.
 Święte oburzenie i mega foch. Z krzykiem nieomalże:
- To ma taka brudna leżeć? Taką upaćkaną mam ją zostawić? Tu jej nie będę myć.
- PORADZIMY SOBIE.

Poszła. Obrażona śmiertelnie była do końca swojej zmiany. Ostentacyjnie nie proponowała nam absolutnie żadnej pomocy przy czymkolwiek. Chyba była rozczarowana, że ani jej nie potrzebowaliśmy, ani nie prosiliśmy o nic.

Przemek pierwszy mył Małą, ubierał, nawet przystawiał do piersi. Mojej, ale swoimi rękoma - jak próbowałam zrobić cokolwiek to aparatura wyła, przylatywały pielęgniarki i wrzeszczały, że jak kroplówka nie zejdzie, to mnie nie wypiszą, że one po operacji muszą mnie monitorować i w ogóle, w ogóle... Olałam.

Mała ssała ładnie, chociaż pokarmu to tam były ilości śladowe.

Wróciło czucie, pojechaliśmy na połóg.

Patrzymy i dotykamy. Jesteśmy tu i teraz. Tyle. Aż tyle.

Młoda ma jechać na szczepienie. Szczepionki szpitalne przeciw żółtaczce (refundowane) dają mniejszą odporność. Chcieliśmy kupić lepszą wersję, ale nie zdążyliśmy. Załatwiamy na szybko receptę, ustalamy, że Przemek pojedzie i kupi, a neonatolog zgadza się zaczekać kilka godzin. Pojechał.

Zabierają Małą na badania. Nie ma jej. Trochę. Nie długo. Za długo.

Przychodzi neonatolog. Mała ma niską saturację i wolne tętno. Poprawia się "leniwie". Może to być kwestia adaptacyjna po cesarce, ale może też wszystko inne. Musi zostać na obserwacji na noworodkach. Podłączona do monitorka. Jutro i pojutrze badania. Czy mam jakieś pytania?

Świat pęka.

Czy mogę być z Nią?

Może Pani karmić i zaglądać do dziecka kiedy Pani chce.

Dobrze, że jest Mama. Nie rozpadam się całkiem, tylko prawie.

Wraca Przemek. Muszę mu opowiedzieć co się stało. Jedziemy na noworodki. Mała leży w łóżeczku i śpi. Podłączona do piszczącego monitora. Czy to musi tak głośno piszczeć? Musi. Siedzimy, głaszczemy, patrzymy. Na Małą. Na monitor. Na Małą. Mijają godziny. Przystawiam Małą do piersi. Pokarmu nadal śladowe ilości. Zalewam się herbatką laktacyjną. Może zadziała. Może placebo. Przemek musi jechać do domu.

Zjeżdżam na dół, bo pielęgniarki grożą, że podłączą mnie pod kroplówkę na stałe i nigdzie nie będę mogła jeździć. Czekam aż wykapie co ma wykapać. A jeśli Ona płacze. A jeśli się boi. A jeśli...

Wykapało. Proszę, żeby zawiozły mnie na górę. Czekam kwadrans i jeszcze słyszę jakieś marudzenie, że położna nie może na mnie czekać i że mam się pospieszyć. Akurat przystawiam Małą. Mówię, że zejdę sama. Jedna pierś, druga. Mała trochę marudzi. Czujnik się odkleja i aparat wyje. Pielęgniarka stwierdza, że mam mało pokarmu i będziemy dopajać. Mówię, że nie chcę dopajania i dokarmiania, ani nie zgadzam się na podawanie smoka. Wiesza na łóżeczku kartkę "nie podawać smoczka".

Siedzę z Małą na rękach na szpitalnym krześle. Kręgosłup jest kolumną bólu. Zgasiłam światło (co to za idiotyzm, żeby noworodek spał przy zapalonym??!!). Każda wchodząca pielęgniarka proponuje, że je zapali. Przewijam. Przychodzi lekarka. Może jutro Mała wróci do mnie.

Wołają mnie z dołu. Schodzę. Dzwonią z góry, że Mała głodna. Jadę. Chcę karmić na żądanie, mają dzwonić o każdej porze. Dzwonią. Dobrze! Tylko te minuty, kiedy ledwo idę do windy wiedząc, że Ona tam płacze. I ten czas, kiedy każą mi spać, grożąc kroplówkami i brakiem pokarmu. Odwadniam się przez oczy. Zadzwoniłabym do Przemka. Nie zadzwonię, bo tylko będzie mu ciężej. Zasypiam. Wołają. Jadę. Karmię. Siedzę i patrzę, aż prawie zasypiam z głową w łóżeczku. Wyrzucają mnie na dół. Zjeżdżam. Zasypiam. Wiem, że ma opiekę, że nikt jej nie zrobi krzywdy. Każą mi korzystać i odpocząć. Ale jej tam nikt nie tuli i nie całuje. Tam nie ma nikogo, kto ją kocha!

Dzwonią. Mała tęskni.

Rano przyjeżdża Przemek. Patrzymy, obserwujemy, jesteśmy razem. Mijają godziny.

Stan Małej bez zmian. Nie ma niebezpieczeństwa, ale nie ma i poprawy. Badania będą we wtorek i środę (bo święta, bo specjalista musi dojechać, bo coś tam). Dziś mi jej nie oddadzą.

Mijają godziny. Przemek musi jechać, musi jeszcze zrobić dla nas jakieś zakupy.

Pokarmu nadal krople. Mała opróżnia jedną pierś i drugą, i marudzi. Pielęgniarki mówią o glukozie i sztucznym mleku. Dzwonię do znajomej doradczyni laktacyjnej.


- "Jak nie straciła 7% masy, to nie dopajaj."


Pytam ile mała waży. Nie wiedzą, na wieczornym obchodzie będzie ważenie. To niedługo. Przychodzi znajoma lekarka.


- Dopajaj, bo się odwodni.


Przystawiam. Mała płacze. Dopajam. Mam poczucie krzywdy, klęski. Bezradności. Za oknem jest ciemno. Do sali wchodzą i wychodzą pielęgniarki. Patrzę na Nią. Tulę. Prawie spadam z krzesła.


Kąpią ją. Wiem, że nie robią jej krzywdy, ale drze się wniebogłosy.
Ważenie. Do utraty 7% brakuje 10 gram. Proszę o rozmowę z lekarzem.


Przychodzi po półgodzinie. Może dłużej. Wyraźnie zniecierpliwiona babka. Pytam, czy jest zła, że ją o coś pytam.
Głupio jej się widocznie robi, usiłuje być miła. Nie wychodzi jej.

- Och, bo przy tych przypadkach, które tu mamy to jest takie błahe!

Ja wiem, że są większe tragedie na litość, ale nie wiem co jest mojemu dziecku, nie mogę mieć go przy sobie, nie mogę go nakarmić. Nie mam też siły tłumaczyć się tej idiotce.

- W takim razie dziękuję, nie będę Pani odrywać od obowiązków.
Wyraźna konsternacja.
- No ale ja nie wiem, co mam Pani powiedzieć. Może Pani jutro dostać pokarm, ale jak dziecko przez noc spadnie więcej, to trzeba będzie podłączać do kroplówki.

Mija czas. Mała głodna. Jedna pierś. Druga. Płacz. Pierwsza. Druga. Ryk. Moje dziecko płacze z głodu. Proszę o butelkę. Mała opróżnia ją w kilka sekund i zasypia. Kiedy ją odkładam płacze i szuka czegoś do ssania. Biorę ją na ręce (mięśnie już mi się trzęsą). Tulę, kołyszę. Zasypia. Odkładam. Wrzask, kłapanie buzią. Odkleja się czujnik. Wpada pielęgniarka. To co, dajemy smoka?

Mają tu smoki od butelki. Dziurawe. Zapychają je gazikiem.

Nie. Spróbuję jeszcze.

Tulę, lulam, kołyszę.
Odkładam. Spokój. Doszłam do drzwi. Płacz. Nie mogę. Wracam biegiem. Proszę o smoka.

Lecę z nóg. Każą mi iść na oddział. Ustalamy, że w nocy jak będzie głodna zadzwonią po mnie, przystawię i dopiero potem podam (Ja podam!) butelkę. Idę na dół.

Rano budzę się sama. Całą noc nikt po mnie nie zadzwonił! Ogarniam się, żeby iść na górę, kiedy dzwoni mama, że Ora właśnie do mnie jedzie. Zatrzymają nas do badań we środę, ale Mała może już być ze mną.

Jeszcze raz tego dnia podaję butelkę (w nocy małpy nakarmiły ją same). Potem pokarmu pojawia się tyle, że mała najada się jedną piersią. Przyjeżdża Przemek. Jesteśmy.

C.D.N.

Tweet

Pin It Now!