Mleko (nie)wojujące

Zanim o RB, to raz jeszcze o mleku, bo akurat samo się napatoczyło.

Napisała do mnie (elektronicznie) jedna znajoma (z twarzy) kobietka, chcąc wesprzeć mnie, Matkę Karmiącą w (domniemanym) Ucisku.
Ucisk ten wywnioskowała była z, publikowanych przez mua w znanym serwisie społecznościowym, materiałów, dotyczących dyskryminacji mam naturalnie karmiących w przestrzeni publicznej.
Uznała owa kobieta, że jako weteranka (10 lat laktacji :D) winna mi jest wsparcie w opresji.

Wyjaśniłam jej uczciwie, że ja tak z czystej lakterrorystycznej solidarności z karmiącymi-gdzie-bądź, i że sama jako żywo żadnych krzywd na tym polu nie doświadczyłażem była.
Pożegnałyśmy się ogólnomlecznym pozdrowieniem.

Jednakowoż naszło mnie nieco refleksji.
Czy zamiast pisać, jak to nękana jest biedna naturalnie-i-bez-żenady-żywiąca swe niemowlę matka, nie lepiej byłoby skupić się na jasnych stronach tej czynności? Wiecie, taka pozytywna propaganda?

Doszłam do przewrotnego wniosku, że tak i nie :D ("Żyj i rozkwitaj logiko kobieca", jak zapewne w przypływie wyjątkowego natchnienia zakrzyknąć mógłby mój Mąż).

Otóż: o tym, że KP-matki bywają dyskryminowane pisać należy, gdyż:
1. Bywają dyskryminowane i
2. warto pokazać, że przekonania dyskryminatorów nie są jedyną opcją na rynku, ba nie są nawet dominującą, oraz
3. warto dać znać tym wszystkim kobietom, które się z podobnymi sytuacjami nie spotkały, a spotkać (niestety) mogą - że (i jak) można, a wręcz należy dbać o biznes własny i dziecięcia swego, hejterom nie ulegając.

Jednakowoż:
trzeba sprawiedliwość faktom oddać i przyznać w końcu przed światem, że ja osobiście mimo iż:

• karmię gdzie Dziecię moje apetyt najść raczy, nie przebierając (z co ciekawszych wymienię może: basen - i  nie wyrzucili mnie za wnoszenie jedzenia!!!, tramwaj, stoisko wczesnośredniowieczne, teatr, że o tak standardowych jak CH, przychodnia, park, restauracja, czy "imieniny u cioci" nie wspomnę nawet),
• nie zasłaniam się w ogóle gdyż Dziecia moja wszelkie szmaty ograniczające widoczność uważa za wymysł szatana, zaś materie blokujący swobodny dostęp ustno-ręczno-nożny do mlekopodajnika za obrazę boską, a ja z Nią batalii na ten temat toczyć nie będę, bo mi się nie chce,
• zapodaję "górą" i mam co zapodawać,

nigdy, ale to nigdy nie spotkałam się z ANI JEDNYM negatywnym komentarzem. Czy inną nieprzyjemną reakcją.

Za to kilka(wielo)krotnie zdarzało mi się (i zdarza) otrzymywać bardzo miłe i ciepłe "informacje zwrotne".

Od babć (oraz dziadków, a co! I to wcale nie żadnych oblechów, jeno miłych, kulturalnych starszych panów.) zachwalających  i rozpływających się, jak to słodko i dobrze dla dziecka, przez uśmiechnięte spojrzenia "sióstr w laktacji", przesympatyczną Panią Strażniczkę Miejską, spotkaną tu, która łypała na nas, łypała, a w końcu podeszła spłoniona bardzo i powiedziała, że musiała mi powiedzieć, że to piękne i wspaniałe, i cudownie, że mam tak odwagę i w ogóle ach (:D:D:D), przez parę spotkaną tu, która (zwłaszcza ona) rozpływała się nad wszystkim w ogóle, a laktacją szczegółowo, aż po dwudziestokilkuletniego rekonstruktora, który wzruszył mnie szczególnie.

Miły ten niezmierni i znajomy mi skądinąd młodzieniec, podczas jednej z imprez, przypatrywał mi się intensywnie (choć z bezpiecznego oddalenia i - jak zapewne mniemał - niepostrzeżenie) kilkakrotnie, kiedy karmiłam Orę. Zaznaczam przy tym dobitnie, że przyglądanie nie miało charakteru wgapiania się w biust (z resztą i tak Dzięcielina by zasłaniała), jeno skupionego namysłu. Młodzieniec ów zdawał się wieść ze sobą samym walkę o to, czy podejść i przemówić, czy raczej się nie wygłupiać.

Bój rozstrzygnął się ostatecznie wieczorem, kiedy Dziewczę mlekopijne zległo w namiocie, owczym runie i morfeuszowych objęciach, zaś Matka, Ociec i reszta towarzystwa przed owym namiotem i przy ogniu raczyli się wodą (matki Pkarmiące), oraz innymi trunkami bardziej i mniej zacnymi.

Rzeczony młodzieniec poraczył się szczególnie intensywnie, po czym ośmielony podszedł do mnie i lekko niewyraźnie wygłosił przemowę, którą (naprawdę i zupełnie bez ironii) mnie poruszył.

Powiedział, że on NIGDY (!!!) nie widział w sumie, tak bezpośrednio, opieki nad niemowlęciem (tylko dziecko brata, czy kuzyna, ale je widuje rzadko, bo daleko i w ogóle flaszką jest karmione), a karmienia piersią to już w ogóle. I że jak na nas patrzy, to się wzrusza, i że to piękne jest. PIĘKNE. I że on by tak kiedyś też chciał mieć. Taką rodzinę. I że mi dziękuje.

Jeśli to pamiętasz, to ja ponownie BARDZO dziękuję Tobie za tamte słowa :)

Koniec końców - nie wiem, czy mam takie wyjątkowe szczęście, czy przypływ oksytocyny wyświetla na moim rozanielonym chwilą, lakterrorystycznym czole napis: "Ty, który chcesz nam przeszkadzać - żegnaj się z nadzieją. No passaran! Bez kija nie podchodź, a z kijem też uciekaj.", czy też może jednak ta dyskryminacja ma mniejszy zasięg, niż by się mogło zdawać.

Broń Boże nie twierdzę, że to wymysł! Wiem, że się pojawia.

Chcę tylko napisać - że karmienie tam, gdzie akurat trzeba - też może być fajne. Ba, piękne wręcz. I nie trzeba go przeżywać kuląc się przed każdym przypadkowym okiem. Pierś do przodu ;) (wprost do głodnego pysia).

P.S. Ale całkiem możliwe, że z racji faktu iż Aurora zbliża się do poważnego wieku lat dwóch (!!!), za jakieś pół roku zaserwuję Wam całkiem odmienny obraz rzeczywistości widziany oczyma Matki-Uciskanej-Z-Powodu-Karmienia-Piersią-Tak-Obrzydliwie-Dużego-Dziecka ;)

Tweet

Pin It Now!